Wianki na Oktawę Bożego Ciała

 

Wicie wianków i ich święcenie na zakończenie Oktawy Bożego Ciała to tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie, symbol ludzkiej pracy i dar od Boga dla ludzi i zwierząt. Do wicia wianków używa się ziół i różnych roślin, z których warto wymienić: rozchodnik, macierzankę, lipę, rumianek, miętę, pokrzywę, kwiat czarnego bzu, piołun, chaber, dziewannę, lubczyk, koniczynę, różę, lipę, leszczynę.

Poświęcone wianki zatyka się za obrazy świętych lub nad oknami. Przypisuje się wiankom leczniczą moc i działanie ochronne, kiedyś wierzono, że zapobiegają urokom i odpędzają czarownice.

Wiara w moc wianków sprawiła, że używa się   ich do wielu obrzędów i zwyczajów: kładzie się je pod podwaliny nowo budowanego domu, w dzień św. Jana Chrzciciela okadza sie nimi krowy, wplata się je w bukiet panny młodej, robi się wywary na choroby ludzi i zwierząt. Zioła w wianku mają chronić od  burzy, gradu oraz szkodników, które mogą zniszczyć uprawy.

Aby wianki posiadały wszelkie pożądane właściwości, rośliny do nich powinny być zbierane w odpowiednim miejscu. Dawniej uważano, by ,,nie widziały nieboszczyka", to znaczy nie były zrywane przy drodze, którą podążają kondukty żałobne.

                               Przed dniem Oktawy Bożego Ciała, chętne panie wiły wianki 

                                          w siedzibie KGW w Domu Ludowym w Gąsewie.

                                                 Procesja wokól kościoła w Gąsewie.

W procesji panie z KGW w Gąsewie niosą odrestaurowany
obraz z wizerunkiem Św. Stanisława Kostki.

Gałązki brzozy z ołtarzy Bożego Ciała i wianki poświęcone w Oktawę Bożego Ciała, zatkane  za świętym obrazem lub powieszone na nim, mają chronić dom przed piorunami, burzami i gradem.